از زمان های قدیم، هاینانی ها رسم داشتند که فانوس ها را در شب رها کنند.در اصل در منطقه ساحلی گویا، برای قرن ها، مردم در هر زمان در طول فصل سستی چراغ ها را تخلیه می کردند.با این حال، بزرگترین رویداد بزرگ این است که روی شب حساب کنید.

لامپ باد معمولاً حدود دو متر ارتفاع و حدود یک متر قطر دارد.مخروطی، توخالی و گرد است.با بامبو داخل براکت بسته می شود و رنگ مورد علاقه رب آماده است.این گاز متکی به گاز حاصل از احتراق مواد احتراق چند دودی است، به طوری که به آسمان شب بالا می رود و پس از برداشتن آن در باد حرکت می کند، از این رو لامپ باد نامیده می شود.

همنام "نور" و "دینگ" در ابتدا توسط مردم برای دعا برای سعادت مردم ساخته شد.بعدها با دعای مردم معنای چراغ های بادگیر بیشتر شد.کارگران تجاری و بادها می خواستند ثروتی به دست آورند.بادها و فانوس های کشاورز امیدوار بودند که هوا خوب باشد.

در نهایت، چراغ های بادی خواسته های مردم را پیش فرض می گیرند.اکنون به یک فعالیت سرگرمی برای مردم تبدیل شده است تا برداشت محصول را جشن بگیرند.جشنواره فانوس شب فانوس بی سابقه است.غروب پر از جمعیت است، بادها و سبزه های شهرستان ها.سبز، برخی مانند پاگودا، برخی مانند کلاه بلند، برخی مانند فلفل شاخدار هستند.دستور فرمانده صادر می شود، انبوه چیزهای سوزان به نوبه خود مشتعل می شوند و نیم نگاهی از باد برمی خیزد، برخی مانند مستان زندگی می کنند.

وقتی به پهلو افتاد عده ای مستقیم به آسمان رفتند.بعد از اینکه چراغ باد به ارتفاع معینی رسید، صدای ترقه به گوش رسید.این "تفنگ روی زمین" است که روی چراغ باد آویزان شده است."تفنگ زمین" نشان می دهد که چراغ باد از "مرز زمین" خارج شده است.به "خدا" رسید.مردم بلافاصله صدای خش خش طبل ها را گزارش کردند.

چراغ‌های بادی که بر فراز آسمان بلند می‌شوند بیشتر و بیشتر می‌شوند و در باد تاب می‌خورند و شکل شخصیتی را تشکیل می‌دهند.مردم آن را «سه."چراغ های ستاره"؛به صورت لغزنده درازی چیده شده و مردم آن را "چراغ های هفت ستاره" می نامند.ناگهان یک لامپ بادی وجود دارد که آتش بازی های رنگارنگ را منعکس می کند و آسمان شب را زیبا می کند.

پس از آتش بازی، آسمان لانگ لانگ، نقاط قرمز بی شماری سوسو می زنند، بالاتر و بالاتر.